چې هــــم تــهـــذ یـب دی هم خـــوږه د ګــــړیـــــــد و ژبـــه ده
مـلــګــــرو غـــوږ شی دا زمـونـږ خـــپـــله پــــښـــــتو ژبـــه ده
د فـــــن ښـــکــلا ده د هــــنــر پــــه ګـــلـــد رو کــــــی اوســـــی
د روح غــــــــذا ده د ســـــــنـــد رو او نـــــــــغـــــــمــو ژبــــــه ده
په دی پسی په یوځای کی خو وطن، قام، پښتو خپله معشوقه ګڼی او وائی :
دا فــــلســــفــي وائــــی مــلــګـــرو هــــــر انــــســـان مــــــین دی
څــوک پـه پــیسو باندی مــین څــــوک په جـــانـان مین دی
د هر چا خپل کار دی چې مینی تـه څــنـګ رنګ ورکوي
ســـتوری په قـام، وطــن، پـــښـــتــو او په ایـمان مــین دی
لنډه دا چې د ارواښاد د شاعرۍ زیاته برخه هم دې موضوع نیولی ده چې پښتو ده، پښتونواله ده او د پښتنو د شعور د بیدارولو موضوع ده نور نو خبری رالنډوم او د ارواښاد په یو دوعایه شعر ئې پای ته رسوم چې وائی :