|
|
غزل |
|---|
چـــې نــــظــــر دې پـــه ټیکه د تـور وربــــل کــــړم
د جهان بادشــاه د ځـــان مـــخـــې تــــه بـــل کـــړم
لا دمـــا طــــــالــــع بـــهـــــتـــرې تــر هــــر چــــا دي
چـې دا هـسـې کښـلیو سترګـو تـــه کـــتـل کـــړم
د سرو شـــونـــډو پــه شــرابـــو چــې بېـخود شم
له مســتـــیـــه رقـــیـــبــانـــو تــه کــــنــــځــل کـــړم
اجابــت بــــه يــــې لا کـــلـــه تــاثــــیــــر کـــانــــدي
چـــې دعـــا دې د وصـــال پــه مــــهـــر تـــل کــــړم
چې مې زړه ورپسې سـو و ، هـومــره ســـړیـــږي
چې په مخ يې پـرهـــارونـــه پــه چـــیـــچـــل کــړم
د ښــــه مـــخ میــــنـــه مــې نـــه درومـــي لـــه دلـــه
کــــه تــــل غــــوږ د ناصـحـــانــو پـــه ویـــل کـــړم
په درست زړه مــې پــرهـــارونــه دي خـــوږېـــږي
پــــه وار وار د هـــر پــرهـــار دارو ، تـــــبـــل کـړم
دا دغونه چې مې ســږ پـــه زړه پـــنــڅـــوس دي
تر بل کال به يې د عـشـــق لــه لاســـه ســـل کـــړم
چــــــا پـــــــــه زور رالـــــــره غـــــــم نـــه دی راوړی
وخپل زړه ته يې په خــپــلـــه راوســــتــــل کـــــړم
ازلــــــي مـــــــې د غــــــم بــــــــــخــــــــــره ده راوړې
غم که نورو لـره درومـي زه يــــې خــــپــــل کــــړم
يو نـېـکـــبـــخت ساعت به وي چې راته غوږ کا
چـــې پـــه وريـــې پــه فــریـــاد ، فـریـاد ژړل کړم
چــــې لا شــخــر د ډهــیــــلـــه شـــــتــــه خــوشــاله
څـه فــايــده کــه وران پـــه آه ســـره کــابـــل کـــړم
|
| - خان علیین مکان خوشال خان - |
 بېرته شاته |
|
|
|
|
